Ken je dat gevoel dat je het allemaal even niet weet?
Dit gevoel kun je ervaren in je lichaam: verkrampte spieren in je nek of rug. Of ergens anders: zelf heb ik een plekje bij mijn rechterelleboog die alleen bij onrust gaat zeuren. En als het heel erg wordt dan krijg ik een oneffen stukje huid in mijn rechter handpalm dat jeukt.
Ook het gevoel van een vol hoofd herken je misschien wel. Pfff… om gek van te worden. En als je erover na gaat denken, daar wordt het dan niet beter van. Alleen maar erger dan krijg je zo’n touwig gevoel in je hoofd, waarbij dat touw alleen maar verder in elkaar draait. En o wat word je daar moe van.
Dat touw wil je liefst direct weer recht leggen. In mooie gelijke banen. En dan kun je weer rustig ademhalen (denk je).
Even stil staan… is het antwoord. En dan bedoel ik even niets.
Helemaal niets. Niets, niets, niets...
En dat niets doen; het niet beredeneren: Dát is juist het lastige voor velen. Want we zijn vaak gericht op verder gaan; doorgaan; nog meer bereiken; ‘meer en meer en meer’. En worden we daar blij van? Nee, want dat levert dat touwige gevoel op als dat ’meer en meer en meer’ gericht is op iets waar je hart helemaal niet (meer) ligt. Als je te ver van je essentie afdrijft dan groei je scheef. Dan ga je uit je kracht.
Maar hoe moet dat met die stip op de horizon dan? We moeten toch een doel hebben, waar we heen gaan? Is dat wel zo? Ben jij iemand die vindt dat je doelen moet hebben in je leven? Is dat iets wat je zelf vindt of is dat iets dat je omgeving (je leidinggevende op je werk, je partner of iemand anders) van je vraagt? Stel jij jezelf doelen of stelt de omgeving voor jou doelen? Zo maar wat vragen.
Een duidelijk omlijnd doel hebben; als stip op de horizon, klinkt mooi. Maar de weg erheen al vastomlijnd in rechte paden dat lijkt me dan wel weer saai. Of niet? Het is toch ook fijn om zélf nog een kronkelpaadje te nemen en het dan verder zelf uit te stippelen bij elke bocht, elke hobbel op je weg. En bij een mooi uitzichtpunt even genieten, en dat pad vervolgen in het tempo dat bij jou past op dat moment. En dat avontuur aangaan van wat je tegen komt en dan maar zien en ervaren waar dat pad heenloopt. Je zal het ondervinden en écht beleven.
Gelukkig is het een stip op de horizon. En niet een recht en hoekig vierkant waar geen beweging in zit. Een stip als een rondje: een rondje kan lekker nog rollen. En dat geeft toch lucht! Zeg nou zelf.
En het woord doel vervang ik voor mezelf maar als richting. De richting die nu past. En dan kom ik vast wel een stap verder. In ieder geval maak ik dan een stap in mijn eigen ontwikkeling.
WAAROM IK DIT OPSCHRIJF?
Omdat ik in mijn coachpraktijk en om mij heen dagelijks zie dat mensen struggelen met dat touwige gevoel in het hoofd. En ik vind dat iedereen er recht op heeft om een manier te vinden die bij hem/haar past om verder te gaan. En dáár, dáár gaat MIJN hart nou naar uit. Daarom doe ik wat ik doe en is dat de richting die ik opga!